قوله: و إنه لتنْزیل رب الْعالمین (۱۹۲) این نامه فرو فرستاده خداوند جهانیانست.
نزل به فرود آورد آن را الروح الْأمین (۱۹۳) آن روح استوار.
على قلْبک بر دل تو لتکون من الْمنْذرین (۱۹۴) آن را تا تو از آگاه کنندگان باشى و از ترسانندگان.
بلسان عربی مبین (۱۹۵) بزبان تازى پیدا.
و إنه لفی زبر الْأولین (۱۹۶) و این در کتابهاى پیشینیان است.
أ و لمْ یکنْ لهمْ آیة این نشان روشن نبود أنْ یعْلمه علماء بنی إسْرائیل (۱۹۷) که دانایان بنى اسرائیل مىشناسند.
و لوْ نزلْناه على بعْض الْأعْجمین (۱۹۸) و اگر ما این بر کسى فرستادیمى نه تازى زبان، فقرأه علیْهمْ و آن کس آن را بر قریش خواندى، ما کانوا به موْمنین (۱۹۹) بنگرویدندى بآن، کذلک سلکْناه چنان نهادیم و کردیم این فی قلوب الْمجْرمین (۲۰۰) در دلهاى کافران.
لا یوْمنون به بنپذیرند و بنگروند بآن. حتى یروا الْعذاب الْألیم (۲۰۱) تا آن گه که بینند عذاب دردنماى.
فیأْتیهمْ بغْتة و همْ لا یشْعرون (۲۰۲) که بایشان آید ناگاه و ایشان نادان و ناآگاه.
فیقولوا هلْ نحْن منْظرون (۲۰۳) و گویند ما را هیچ درنگ دهند؟
أ فبعذابنا یسْتعْجلون (۲۰۴) بعذاب ما مىشتابند؟
أ فرأیْت إنْ متعْناهمْ سنین (۲۰۵) چه بینى اگر ما ایشان را برخوردار کنیم سالها.
ثم جاءهمْ ما کانوا یوعدون (۲۰۶) پس بایشان آید آنچه ایشان را وعده مىدهند.
ما أغْنى عنْهمْ چه بکار آید ایشان را و چه سود دارد ایشان را؟ ما کانوا یمتعون (۲۰۷) آن برخوردارى که مىدادند ایشان را.
و ما أهْلکْنا منْ قرْیة و هلاک نکردیم ما هیچ شهر را إلا لها منْذرون (۲۰۸) مگر آن را آگاه کنندگان و بیم نمایان بود.
ذکْرى بیاد کردن و در یاد دادن و ما کنا ظالمین (۲۰۹) و ما هرگز ستمکار نبودیم
و ما تنزلتْ به الشیاطین (۲۱۰) و هرگز دیوان این فرو نیاوردند.
و ما ینْبغی لهمْ و خود نسزد ایشان را و ما یسْتطیعون (۲۱۱) و خود نتوانند.
إنهمْ عن السمْع لمعْزولون (۲۱۲) که ایشان را از نیوشیدن و سخن شنیدن دور کردهاند.
فلا تدْع مع الله إلها آخر با الله خدایى دیگر مخوان فتکون من الْمعذبین (۲۱۳) که از عذاب کردگان باشى.
و أنْذرْ عشیرتک الْأقْربین (۲۱۴) و بیم نماى و آگاه کن خاندان نزدیکتران خویش را.
و اخْفضْ جناحک و پر خویش فرو دار لمن اتبعک من الْموْمنین (۲۱۵) ایشان را که بر پى تو روند از مومنان.
فإنْ عصوْک اگر سرکشند از تو فقلْ إنی بریء مما تعْملون (۲۱۶) گوى مىبیزارم از آن که شما میکنید.
و توکلْ على الْعزیز الرحیم (۲۱۷) و پشت باز کن و کار خود بسپار و پشتى دار بآن تواناى مهربان.
الذی یراک حین تقوم
(۲۱۸) او که مىبیند ترا که بر نماز خیزى.
و تقلبک فی الساجدین (۲۱۹) و مىبیند گشتن ترا در رکوع و سجود.
إنه هو السمیع الْعلیم (۲۲۰) که الله شنواست دانا.
هلْ أنبئکمْ على منْ تنزل الشیاطین (۲۲۱) شما را خبر کنم که دیوان بوحى خویش بر که فرود آیند؟
تنزل على کل أفاک أثیم (۲۲۲) فرود آیند بر هر کژ سخنى دروغزنى بزهمندى.
یلْقون السمْع که گوش فرا دارند و أکْثرهمْ کاذبون (۲۲۳) و بیشتر ایشان دروغزنانند.
و الشعراء یتبعهم الْغاوون (۲۲۴) و شاعران آنانند که در پى ایشانست بىراهان و.
أ لمْ تر أنهمْ فی کل واد یهیمون (۲۲۵) نمىبینى که ایشان در هر رود کدهاى و هامونى بگمراهى میروند.
و أنهمْ یقولون ما لا یفْعلون (۲۲۶) و آنچه نکنند میگویند: إلا الذین آمنوا و عملوا الصالحات مگر ایشان که بگرویدند و کارهاى نیک کردند و ذکروا الله کثیرا و بر خداوند خویش ستایش فراوان کردند، و انْتصروا منْ بعْد ما ظلموا و بزیان کین کشیدند پس آنکه بر ایشان ستم کردند، و سیعْلم الذین ظلموا و آرى بدانند ایشان که ستمها کردند أی منْقلب ینْقلبون (۲۲۷) که با کدام گشتگان گردند.